‘Nou, dat was dus niet zo.’ Marcia, een vrouw van begin vijftig, klinkt stellig en beledigd. Ze onderstreept haar uitspraak met wijd open ogen, licht opgetrokken wenkbrauwen en een klein pruilmondje. Onwillekeurig doet ze me denken aan het kleutertje dat met de kruimels in de mondhoeken bij hoog en bij laag blijft beweren dat […]
‘Ik ben niet boos op hem’, opent hij de sessie, ‘dat is eigenlijk wel raar’. De leeuw op zijn zomerse T-shirt nestelde zich in mijn blikveld, met opengesperde muil. Ik kijk hem vragend aan. Hij las het gisteren in de krant, in een stuk over achterblijven na de zelfdoding van een ouder. ‘Al die
Mijn patiënte en ik schudden elkaar de hand. Voor het eerst. En voor het laatst. Handen schudden heb ik noodgedwongen afgeschaft bij het uitbreken van de coronapandemie. Vandaag is de laatste zitting van deze therapie. Naar analytische begrippen was het met zijn anderhalf jaar een korte therapie. Al die tijd was handen ontsmetten gewoon,
‘Dit kind is echt de eerste nagel aan mijn doodskist!’ De potige dertiger kijkt mij recht in het gezicht aan. ‘Ik walg van dat jong’. Kille ogen, en heel ver weg ook wanhoop. Ik krijg het er een beetje koud van. Dit is anders dan de hordes ouders die schaamtevol vertellen, ze noemen
Ik háát dit jong! Meer lezen »
Mijn cliënte zit te zeuren. Tenminste, dat is het woord dat bij mij opkomt. Ze wijdt uit over de voortuin van haar buren. Zijzelf houdt van een ordelijke tuin, ‘keurig netjes’, met de harksporen tussen de eenjarige bloeiers die ze er elk seizoen in zet. Elke maandagmiddag gaat ze er ‘even doorheen’. Ze neemt
Met een vergenoegde zucht laat de jonge vrouw zich in de stoel zakken en legt haar voeten met schoenen en al op de koffietafel. Ik krijg uitzicht op de schoenzolen van haar trendy enkellaarsjes. ‘Gisteren én eergisteren 250 km gefietst’, licht ze toe, ‘en nu zijn mijn benen moe’. Een tikje theatraal wiebelt ze
Fietsen voor je leven Meer lezen »
‘Is het nou alweer afgelopen?’ Het klinkt op het eerste gehoor wat beledigd. De echo roept ‘ontdaan’ en nestelt zich in de blik van de jonge vrouw. Ze heet Mirabel. Ze is drieëntwintig jaar. ‘Je doet zeker niet aan sessies van een uur?’ Ze heeft grote, blauwe ogen. Ze zijn een heel klein beetje
‘Ik neem mijn koffie even mee’. Mijn patiënt staat op, roert nog even omstandig met het plastic roerstaafje in het kartonnen bekertje en loopt dan met me mee naar de spreekkamer. Ik meen een zweem van triomf in zijn ogen te zien. Hij zet het drankje voor zich op de lage tafel terwijl hij
De man tegenover mij huilt geluidloos en met schokkende schouders. Zijn oprechte verdriet raakt me. Dat hij het zo deelt is bijzonder. Hij is een jaar of 60, weduwnaar, een tikje eenzaam en hij worstelt met het gevoel dat hij anderen steeds zou belasten. En nu is het katje dat al een tijdje bij
‘Volgens mij ruimen medewerkers van een rouwcentrum buitengewoon veel servetten op met snot er in’. Mijn cliënte zegt het met een randje zwarte humor. Ze heeft haar moeder afgelopen week begraven. Ik vind het moeilijk om niet even te lachen. Ik doe het niet. De opmerking blijft hangen in de stilte die er op