Mijn sleutels van de afdeling waar ik werk hangen aan een Efteling sleutelhanger. Een veel te duur prul dat sentimentele waarde heeft omdat hij een foto van mij en mijn zus bevat die genomen is tijdens een rondje ‘droomvlucht’. Het karretje moet even opzij gezwiept hebben, mijn haar waaiert een beetje uit. Dat van […]
‘En toen ging dat wijf krijsen!’ Tegenover mij zit Wes, 31 jaar. Verbijstering en irritatie wisselen elkaar af op zijn gezicht. Ritmisch knijpt hij zijn lippen samen. De tattoo op zijn rechterwang beweegt mee. Een wat vervaarlijk ogende vogel fladdert zenuwachtig. Ik ken Wes al een tijdje. Het leven is tot nu toe niet
‘O, heeft Pieter dat niet aan jou verteld?’ De jonge basispsycholoog trekt één zorgvuldig geëpileerde wenkbrauw licht omhoog en kijkt haar collega triomfantelijk aan. Sylvania werkt hier nog niet zo lang. Het team heeft haar leren kennen als een ambitieuze jonge vrouw die veel investeert in haar werk, altijd paraat staat. En ze wil
Wist jij dit niet? Meer lezen »
‘Het is gewoon een bezuinigingsmaatregel.’ Mijn cliënt kijkt mij strak aan. Hij doelt op het feit dat er in de kamer geen prullenmand meer staat. Tot voor kort was deze kamer er twee rijk. Eentje stond achter het bureau, de andere bij de deur. Daar konden cliënten bij vertrek eventuele afval in kwijt. Gewoonlijk
De afvalbezuiniging Meer lezen »
‘Ik ben niet boos op hem’, opent hij de sessie, ‘dat is eigenlijk wel raar’. De leeuw op zijn zomerse T-shirt nestelde zich in mijn blikveld, met opengesperde muil. Ik kijk hem vragend aan. Hij las het gisteren in de krant, in een stuk over achterblijven na de zelfdoding van een ouder. ‘Al die
‘Wat kan mij het schelen dat die koe maar 6 wordt’. De vrouw tegenover mij is stellig. ‘Er zijn wel erger dingen om je druk over te maken’, gaat ze verder, ‘ik ga echt niet minder melk drinken’. Haar uitspraak is een reactie op een radio- en televisiecampagne van een dierenwelzijnsorganisatie. Die vroeg aandacht
Mijn patiënte en ik schudden elkaar de hand. Voor het eerst. En voor het laatst. Handen schudden heb ik noodgedwongen afgeschaft bij het uitbreken van de coronapandemie. Vandaag is de laatste zitting van deze therapie. Naar analytische begrippen was het met zijn anderhalf jaar een korte therapie. Al die tijd was handen ontsmetten gewoon,
Mensen hebben het eeuwige leven niet. Dat gold ook voor een tante van mij. Ze liet me een kunstwerk na. Het stond bij mijn moeder op haar buffetkast op mij te wachten. Op het eerste gezicht is het gewoon een marmeren kubus, tien bij tien bij tien, zoiets. Wittig. De bijgaande documentatie onthult dat
‘Dit kind is echt de eerste nagel aan mijn doodskist!’ De potige dertiger kijkt mij recht in het gezicht aan. ‘Ik walg van dat jong’. Kille ogen, en heel ver weg ook wanhoop. Ik krijg het er een beetje koud van. Dit is anders dan de hordes ouders die schaamtevol vertellen, ze noemen
Ik háát dit jong! Meer lezen »
Mijn cliënte zit te zeuren. Tenminste, dat is het woord dat bij mij opkomt. Ze wijdt uit over de voortuin van haar buren. Zijzelf houdt van een ordelijke tuin, ‘keurig netjes’, met de harksporen tussen de eenjarige bloeiers die ze er elk seizoen in zet. Elke maandagmiddag gaat ze er ‘even doorheen’. Ze neemt