‘Wat is jouw lievelingssprookje?’ Ze heeft een hoge stem. Piepjong is ze, nog geen 20. Ze oogt een jaar of 14. Er zit een meisje bij me. Grote ogen in een bleek gezichtje, geen make-up. Haar paardenstaart zwiert vrolijk als ze loopt. Hij trekt zich niets aan van haar leed. Ze maakte bij de […]
Lievelingssprookje Meer lezen »
‘Oei, een wesp’. Ik zeg het meer tegen mezelf dan tegen mijn cliënt terwijl ik met hem de spreekkamer binnen loop. Het diertje heeft zich via het openstaande raam toegang verschaft tot mijn praktijkruimte. Het onrustig bewegende lijf tekent zich af tegen het venster. Zijn gezoem is duidelijk hoorbaar. ‘Dat klinkt meer als een
‘Nou, dat was dus niet zo.’ Marcia, een vrouw van begin vijftig, klinkt stellig en beledigd. Ze onderstreept haar uitspraak met wijd open ogen, licht opgetrokken wenkbrauwen en een klein pruilmondje. Onwillekeurig doet ze me denken aan het kleutertje dat met de kruimels in de mondhoeken bij hoog en bij laag blijft beweren dat
‘Het is gewoon een bezuinigingsmaatregel.’ Mijn cliënt kijkt mij strak aan. Hij doelt op het feit dat er in de kamer geen prullenmand meer staat. Tot voor kort was deze kamer er twee rijk. Eentje stond achter het bureau, de andere bij de deur. Daar konden cliënten bij vertrek eventuele afval in kwijt. Gewoonlijk
De afvalbezuiniging Meer lezen »
‘Ik ben niet boos op hem’, opent hij de sessie, ‘dat is eigenlijk wel raar’. De leeuw op zijn zomerse T-shirt nestelde zich in mijn blikveld, met opengesperde muil. Ik kijk hem vragend aan. Hij las het gisteren in de krant, in een stuk over achterblijven na de zelfdoding van een ouder. ‘Al die
Mijn patiënte en ik schudden elkaar de hand. Voor het eerst. En voor het laatst. Handen schudden heb ik noodgedwongen afgeschaft bij het uitbreken van de coronapandemie. Vandaag is de laatste zitting van deze therapie. Naar analytische begrippen was het met zijn anderhalf jaar een korte therapie. Al die tijd was handen ontsmetten gewoon,
‘Dit kind is echt de eerste nagel aan mijn doodskist!’ De potige dertiger kijkt mij recht in het gezicht aan. ‘Ik walg van dat jong’. Kille ogen, en heel ver weg ook wanhoop. Ik krijg het er een beetje koud van. Dit is anders dan de hordes ouders die schaamtevol vertellen, ze noemen
Ik háát dit jong! Meer lezen »
Mijn cliënte zit te zeuren. Tenminste, dat is het woord dat bij mij opkomt. Ze wijdt uit over de voortuin van haar buren. Zijzelf houdt van een ordelijke tuin, ‘keurig netjes’, met de harksporen tussen de eenjarige bloeiers die ze er elk seizoen in zet. Elke maandagmiddag gaat ze er ‘even doorheen’. Ze neemt
Met een vergenoegde zucht laat de jonge vrouw zich in de stoel zakken en legt haar voeten met schoenen en al op de koffietafel. Ik krijg uitzicht op de schoenzolen van haar trendy enkellaarsjes. ‘Gisteren én eergisteren 250 km gefietst’, licht ze toe, ‘en nu zijn mijn benen moe’. Een tikje theatraal wiebelt ze
Fietsen voor je leven Meer lezen »
Wat als het tijd is – het moment – …? Om te stoppen met een analyse, te starten met een analyse, de psychoanalyse in vraag te stellen? Want is het een tijd voor psychoanalyse of net niet? Natuurlijk wel. Net wel. Het lijkt van niet: net daarom! Echt tijd is het toch om te
SU Psychoanalyse 2023: Het is tijd. Een rêverie. Meer lezen »